Medycyna nuklearna

Medycyna nuklearna – gałąź medycyny zajmująca się leczeniem i diagnozowaniem chorób przy użyciu izotopów promieniotwórczych, zajmuje się głównie fizjologią ciała, organów, i chorób. Metody medycyny nuklearnej wykorzystywane są między innymi w onkologii, w leczeniu niektórych typów nowotworów , a ponadto jako zabiegi paliatywne, mające na celu zmniejszenie dolegliwości bólowych, związanych z występowaniem rozsianego procesu nowotworowego (na przykład. przerzuty do kości). Stosowane są również w celu umiejscowienia modyfikacji, niewidocznych przy użyciu innych środków. Medycyna nuklearna stosowana jest też jako narzędzie w diagnostyce i leczeniu chorób, np. endokrynologicznych (przede wszystkim chorób tarczycy). Zastosowanie tej technologie pozwala zróżnicowanie między "zimnymi" i "ciepłymi" guzami. Możliwością obrazowania stosowaną w medycynie nuklearnej jest scyntygrafia. Pozytywną cechą tej techniki jest, poza uwidacznianiem struktury, też dodatkowa możliwość badania zadań czynnościowej danego organu. Poza tym ta gałąź medycyny zajmuje się diagnostyką in vitro, czyli oznaczaniem poziomu substancji we krwi metodami radioimmunologicznymi, przy pomocy znaczników izotopowych (np. w celu dokładnego określonia poziomu niektórych hormonów).
Priorytetowym radionuklidem stosowanym w metodach diagnostycznych
medycyny nuklearnej jest technet. Terapeutyczne użycie substancji promieniotwórczych tyczy się przede wszystkim chorób nowotworowych tarczycy, gdzie od wielu lat stosuje się jeden z syntetycznych izotopów jodu. Szczególna uwaga należy się metodom terapii nowotworowej będącym kombinacją chemoterapii i radioimmunoterapii (z zastosowaniem znakowanych monoklonalnych przeciwciał) m.in. w chorobie Hodgkina (Zevalin).